حاجی فيروز

 

 

حاجی فيروز مردي است كه لباسهاي قرمزرنگ به تن مي كند،

در خيابانها مي چرخد و مي خواند و مي رقصد.

  حاجی فيروز در شب عيد يك دايره زنگي به دست مي گيرد و همراه با يك يا دو تن ديگر در همه جا مي گردد و شادي و نشاط مي پراكند

 گفته مي شود كه او و همراهانش نمادي از يك سنت كهن در آذربايجان هستند.

اين سنت «قيشدان چيخديم» (از زمستان خارج شدم) نام داشت

و براساس آن حاجی فيروز در خيابانها آواز مي خواند تا به همه خبر دهد كه بهار آمده است و زمستان به پايان رسيده است.

در مقابل اين همه شادي و نشاط كه حاجی فيروز براي مردم به ارمغان مي آورد، آنها نيز پول و شيريني و هداياي ديگر به او مي دادند.

تاريخچه ظهور حاجی فيروز به درستي معلوم نيست اما در تمام متوني كه به آيين هاي نوروزي در جاي جاي ايران در طول تاريخ اشاره كرده اند از حاجی فيروز و عمو نوروز نيز ذكري به ميان رفته است.

در تمام مناطقي نيز كه زماني تحت سلطه ايران بوده اند حاجی فيروز چهره آشنايي است.
  حاجی فيروز و عمو نوروزشخصيتهاي نوروز مي باشند.

  حاجی فيروزپرچمدار سنت از راه رسيدن بهار است.

  حاجی فيروز  صورت خود را سياه مي كند و لباس قرمز برتن دارد. مي خرامد و مي رقصد و روح شادي و نشاط را در تمام نقاط شهر و روستا مي پراكند.

عمو نوروز

پيرمردي است كه لباس سنتي ايرانيان قديم را دربردارد و نهادي از سال جديد است.

عمو نوروز به كودكان هديه مي دهد و با دادن پول، شيريني و تخم مرغ رنگي دل آنها را شاد مي كند.

 

نوروزتان پیروز باد